Meneer komt uit het buitenland en woonde met zijn broer, zus en zwager samen in een appartement. Niemand spreekt Nederlands of genoeg Engels of Duits om een goed gesprek te voeren, dus de werkgever tolkt.
Ik noem uit mijn hoofd een prijs waarvoor ik denk dat een crematie en dergelijke mogelijk moet zijn; zo vaak maak ik DIT niet mee. Eigenlijk nooit, maar voor alles is een eerste keer.
“De DELA doet het voor minder” zegt de werkgever. Ik pak mijn prijslijst erbij en noem alle prijzen op. Echt, voor minder dan het bedrag wat ik noem lukt het mij niet.
De werkgever kiest een uurtje later dan toch voor mij en ik ga regelen. Eerst alles telefonisch vanaf het adres van een dame waar ik op donderdag altijd de boodschappen voor doe. Niets aan te doen, dat moet maar even.
Regelen
De goedkoopste mogelijkheid om de overledene gekoeld te bewaren is bij de ene leverancier, maar daar is het vervoer weer duurder… Omdat er niet veel tijd is (men wil het blijkbaar snel geregeld hebben) hak ik de knoop door: dan maar niet bij mijn vaste verzorgers, maar een keer wat anders. Meneer wordt opgehaald en naar de koeling gebracht.
Cremeren in België is goedkoper dan in Nederland en “of de crematie zo snel mogelijk kan, want dat scheelt weer kosten voor de koeling”. Ok, dat ga ik proberen, maar omdat meneer uit het buitenland komt en niet hier staat ingeschreven moeten er documenten uit zijn geboorteland komen: een geboorteakte en een huwelijksakte… Terwijl we daarop wachten wordt meneer alvast verzorgd en op mijn verzoek worden er foto’s gemaakt van meneer in de kist.
Een dag later zijn de documenten beschikbaar, maar op vrijdagmiddag is het gemeentehuis gesloten, dus het verlof tot cremeren en de akte van overlijden kan ik pas op maandag halen. Geeft niets, want het crematorium in België is vanwege een nationale feestdag op zaterdag toch gesloten. De kosten voor de extra dagen in de koeling zijn nog steeds lager dan het verschil in crematiekosten tussen België en Nederland.
Dag van crematie
Op maandag meld ik me om tien over acht bij het gemeentehuis. Ok, het gaat pas om kwart over acht open, maar je kunt maar beter één van de eersten zijn.
Terwijl ik wacht tot de medewerkster de papieren bij elkaar heeft gezocht (ze lagen niet op de gebruikelijke plaats), word ik gebeld: de chauffeur van de rouwauto is nog nooit bij het crematorium in Lommel geweest en vraagt zich af waar hij moet zijn. Dat vertel ik hem en zeg hem ook dat ik hem daar waarschijnlijk nog wel zie omdat ik er zo aan kom met het verlof tot cremeren.
En ja hoor, even later onderweg naar Lommel rijd ik opeens achter de rouwauto.
Bij het crematorium aangekomen kan meneer eigenlijk bijna meteen gecremeerd worden. Ik leg wat net geplukte (wilde) bloemen op de kist. Het is toch maar kaal zo zonder familie…
Ook van de invoer van de kist in de oven heb ik maar wat foto’s gemaakt. Misschien vindt zijn familie dat wel fijn, misschien ook helemaal niet, maar gewoon voor het geval dat.
‘s Middags heb ik de urn opgehaald. Ook dát kan in België. Twee uur na de crematie staat deze in een kluisje klaar en krijg ik via mail de code om deze te openen.
Deze breng ik direct naar de familie, met daarbij de akte van overlijden, de uitgeprinte foto’s en een rouwkaart met een Poolse tekst om mijn medeleven te laten blijken. De familie is heel blij met de foto’s en ja, ze willen deze ook graag digitaal om naar de familie in Polen te sturen.
Zo is een klein afscheid toch nog een beetje persoonlijk.
