‘Wat doen we met haar?’ Lizet knikt naar haar moeder, die al een uur naar buiten tuurt.
‘Waar blijft André, hij zal toch wel komen?’ Moeder staat op, loopt naar het raam en frommelt de gordijnen achter de verwarmingsbuis. Als moeder weer gaat zitten, trekt Lizet de gordijnen met een ruk weer in de plooi. Moeder slikt en draait zich naar Loes.
‘Waar blijft André, hij zal toch wel komen?’ Haar stem trilt.
‘Doe toch rustig, Lizet,’ sist Loes. ‘Moeder raakt helemaal overstuur.’
‘Hoe vaak moeten we nog zeggen dat papa dood is.’
Loes gaat naast moeder zitten en slaat haar arm om haar heen.
‘Papa is er niet meer, mam. Hij is vannacht in zijn slaap overleden.’
‘Overleden? Ach nee toch.’ Ze staat op, loopt naar het raam en frommelt de gordijnen achter de verwarmingsbuis. Lizet loopt de kamer uit.
‘Hoe vaak moeten we nog zeggen dat papa dood is.’
‘Ach kijk, wat een mooie foto.’ Loes neemt de foto aan die Ester haar overhandigt. ‘Wat was hij vroeger toch een knappe man. Kijk mam.’
‘Daar is ‘ie dan. Mijn André.’ Moeder kust de foto.
‘Kijk Lizet, ze fleurt helemaal op.’
‘Ja leuk,’ zegt Lizet mat. ‘Over vijf minuten staat ze weer voor het raam.’ Lizet staat op. ‘Het lijkt mij beter dat ze niet meegaat naar de uitvaart. Ze is zo onrustig en ze weet er daarna toch niets meer van.’
‘Lizet, hoe kan je dat nou zeggen?’ Het is haar man. Je kan haar zijn uitvaart toch niet ontnemen!’
‘Wat vind jij ervan?’ Lizet kijkt Ester aan of er een kruisverhoor wordt afgenomen.’
‘Ik denk dat het belangrijk is voor je moeder dat ze erbij is. Haar geheugen mag dan wel aangetast zijn, maar haar emoties heeft ze nog.’
Lizet zwijgt. ‘Nou Loes, dan mag jij op haar passen. Ik trek dat niet.’
Moeder houdt de foto voor zich. ‘Hallo André. Wat gezellig. Gaan we samen wafels eten.’ Ze lacht.
Ester en Loes kijken elkaar aan. Een idee is geboren.
Terwijl het koor ‘De Heer is mijn herder’ zingt, neemt moeder een tweede wafel. Loes zit naast haar. Net als de pastoor de preek wil beginnen, staat moeder op. Ze loopt naar de kist, trekt een paar bloemen uit een bloemstuk en legt ze voor de foto van André neer.
‘Ga maar lekker slapen jongen, ik kom zo.’ Ze streelt over de kist.
Her en der echoën onderdrukte snikken in de holle kerk. Moeder neemt afscheid, op haar manier.
©Petri van Otten
