Eigen ervaring
Ook ik heb het meegemaakt, net zoals heel veel vrouwen, maar je praatte er niet veel over: een (veel) te vroeg geboren kindje.
Bij mij was het kindje al overleden in mijn buik: de placenta was met 19 weken zwangerschap losgegaan.
Na een aantal dagen heen en weer geslingerd te worden tussen ‘het gaat mis, we moeten afscheid nemen’ naar ‘oh, het leeft gelukkig nog’, werd ons derde zoontje geboren. Gelukkig mochten we hem nog wel even zien en is er een foto gemaakt, maar wat er daarna gebeurd is, we weten het niet; daar sprak je niet over.
Wat mij goed is bijgebleven is dat het kindje helemaal af was. Echt een soort miniatuurbaby, helemaal niet eng, alleen een beetje verkleurd. Het was mooi geweest als we hem ook aan zijn broertjes hadden kunnen laten zien. De foto hierbij (van de broertjes die naar hun babybroertje kijken) doet me sterk aan mijn eigen kinderen in die periode denken.
De watermethode
Tegenwoordig mogen ouders de kleine zo lang bij zich houden als ze willen. Voorheen werd zo’n ukkie in een kistje, mandje of dekentje gelegd, maar dan verkleurt hun huid. Omdat huid en botten nog niet stevig zijn vervormt het kindje.
Hoe mooi is de wateropbaring dan: het kindje wordt na de geboorte in een bakje met koud water gelegd. Daarin neemt het de houding aan die het ook in de buik had. De huid van de baby wordt weer lichter en omdat deze wat vocht opneemt ziet de kleine er wat molliger uit. Je kunt foto’s maken en je kindje aan familie en vrienden laten zien.
Als je het water regelmatig ververst en koud houdt (met koelelementen of tussendoor gewoon in de koeling) kun je je kindje bij je houden tot de dag van het definitieve afscheid.
Uiteraard kan ik ouders ook hiermee helpen.
De foto’s hierbij komen ook van de site van de watermethode.
