‘Weet je wat gek is?’ Mia kijkt vanachter haar laptop naar Bert.
‘Dat jij om vier uur s ’middags nog steeds in je pyjama zit?’
‘Als ik dat nou lekker vind. Leven en laten leven, Bert. Nee luister: Alles wat leeft geeft zichzelf terug aan de natuur. Alleen mensen doen dat niet. We timmeren kisten om ons heen om ons dode lichaam af te schermen tegen de natuurlijke kringloop. Raar toch, als je daarover nadenkt.’
‘Lieve Mia. Ik wil genieten van mijn vrije dag en dan kom jij met zo’n zwaar onderwerp.’ Bert zucht.
‘Ik lees hier over een methode om je lichaam te veraarden als je dood bent. Je lichaam transformeert dan tot voedzame aarde.’
‘Jakkes.’ Bert duikt weer in zijn boek.
‘Je lichaam transformeert tot voedzame aarde.’
‘Hoor dit.’ Mia steekt haar vinger in de lucht om aandacht te trekken. ‘Veraarden lijkt veel op begraven, met het verschil dat veraarden bovengronds gebeurt. We hoeven geen bomen te kappen om kisten van te maken en geen energie om ovens te laten branden. We nemen al zoveel van de aarde tijdens ons leven. Ik vind het een fijn idee om na mijn dood bij te dragen aan het herstel van onze planeet. In Amerika composteren ze al dode mensenlichamen tot vruchtbare humus, dat ze gebruiken voor herbebossing.
‘Ik vind het een akelig idee,’ mompelt Bert.
‘Begraven in een kist en cremeren zijn ook akelige ideeën. Dat komt omdat wij zo ver van de natuur afstaan.’
Bert rolt met zijn ogen: ‘Ik zou weleens willen weten hoe ze dan humus van je maken.’
‘Op 24 september is er een lezing over veraarden tijdens de Uitvaart Inspiratiebeurs. Daar zullen ze dat vast wel vertellen. We moeten ons dan wel aanmelden op https://PresentatieVeraarden.eventbrite.com. Zal ik aanmelden voor twee?
Bert knikt loopt naar de keuken en komt terug met een borrel.
‘Ga jij nu al aan de borrel. De vijf zit nog niet in de klok.’
‘Als ik dat nou lekker vind. Leven en laten leven.’ Hij heft zijn glas: ‘Op onze veraarddag, Mia.
‘Dus je vindt het een goed idee?’
‘Nog niet, maar het proost wel lekker.’
©Petri van Otten
